Kitap Okuyorum Anne !..

Geçenlerde yazmıştım hani kendimle ilgili,okuma sevdamdan,okusam da geçmeyen daha çoğunu isteyen bir durumdan.Bugün anlatacağım o durumdan da güzel bana bambaşka bir duygu yaşatan bir olay.Kahramanı benim hikayelerimin hepsinde olduğu gibi canım oğlum Utku Ege.Daha 5,5 yaşında ama bazen benden büyük laflar eden,düşündükleri ile şaşkına,söyledikleri ile maymuna çeviren bir yerden bitme insan küçüğü.İşte bu kuzu bir yıldır falan çat pat okuyordu,ama son üç-beş aydır etrafındaki,televizyondaki ve gazetedeki yazıları daha seri okumaya başladı.Tabi bazı ilginç kelimeler ve ilk kez duydukları için yine bize dönüyordu''sizce bu mantıklı mı''diye.Aklı sıra yanlış mı okudum demenin değişik hali.

Neyse işte ara sıra kitaplarından bir  paragraf okuyordu kendi başına falan da konumuz bu değil şimdi.Bahsedeceğim okumayı sökmenin ötesinde bir durum.Geçen hafta sonu market alışverişinden döndük,eşim ve ben aldıklarımızı yerleştiriyoruz Utku yok ortalarda.Ki bu bizim ev için pek alışılmış bir durum değildir.Müthiş bir konuşma performansı sergiler yaka silktirir kimi zaman.Hatta bazen acaba susmayı öğretmedik mi biz bu çocuğa deriz.Neyse ev sessiz olunca insan bir an işi gücü bırakıp bakışıyor bile ebeveynler olarak.Sessizlik isteyip sessizlikten korkma diye bir özellik genetiğimizde var sanırım.Ya bir şey olduysa sesi çıkmıyorsa diye arada bir yoklarız.Usulca gittim salona baktım yok,lavaboda mı acaba diye seslendim koridordan ''Utku nerdesin'' diye.İşte bu kez verdiği cevap kayıtlara geçsin diye yazıyorum bu yazıyı.

- KİTAP OKUYORUM ANNE !..

O an yaşadığım mutluluk,şaşkınlık ya da şoktan dolayı her birini tam ayıramadığım bir sürü duygu geçti kalbimden eminim.Öylece kalakaldım koridorda.Sonra sessizce gittim nasıl okuyor bakayım diye bildiğin yatmış yatağına bıdır bıdır okuyor sıpa.Ve evet bildiğin kitap okuyor,yavaş ama kendinden emin.Duramadım rahatsız etmeden öptüm öptüm dedim aferin çocuğum bana böyle şeylerle gel.Ve daha bir sürü mutlu ama saçma cümle.Ne kadar sevindiğimi görünce o da çok sevindi ama yine de olgunluğu elden bırakmadı:) tamam bitirince gelirim ben yanınıza dedi.Sevgi gösterisini bitirmem bu cümle ile hatırlatılmış oldu bana ve ben bu kez usul usul değil dans ederek döndüm mutfağa.Eşim halimize gülüyor,ben gözlerim ışıl ışıl ona bakıyorum.

Allahım çok mesudum:)

Biliyorum çocuğum nobel ödülü almadı,ya da bir yarışmadan ödülle dönmedi bu kadar sevinmeme ne gerek var.Ama benim için çok özel bir andı.Kitaplar hep hayatımızdaydı,birlikte hep okuduk ya da kendisi açıp resimlerine baktı ,hikayeyi kendi dilince bize anlattı,yeni kitaplar alınca hep sevindi,her gece kitap okunmadan uyumadı ama bu başka.Bu kendi kendine kalma ya da bu defa kendi okuduğu ile masalı anlama ve bir yandan hayaller kurma hali çok başka,hatta bambaşka bence.Cevap kendi başına güzel zaten -kitap okuyorum anne- ama bunu çocuğundan duymak emin olun çok daha güzelmiş.

Ve onun tarafından bakarsak olaya kitabını kendi okumak,yalnız kalmak,olayların heyecanını ya da sevincini senin sesindeki değişiklikten değil kendi duygularıyla anlamak müthiştir eminim.

Öyledir çünkü o gün o kitabı iki kez daha baştan sona ve yalnız başına okudu ve her defasında daha mutlu kapattı.Bilmiyorum belki okuyor olmanın sevinci,belki kitap okumanın keyfi ama yaşadığı mutluluk benim mutluluğuma mutluluk kattı.Okusun diyorum bazen, okusun yeter ki.İster sevdiği,ister keyif verdiği,ister kendini geliştirmek için,ister sorgulamak için.

Ama yeter ki okusun,okusunlar...

Okusunlar ki,bilinçli,sorgulayan,araştıran ,geliştiren,üreten bir birey olsunlar.

En çok ihtiyacımız olan bu değil mi.

Sevgiyle ve mutlu kalın.